2018 İznik Ultra 140K

It's very hard at the beginning to understand thet the whole idea is not to beat the other runners. Eventually, you learn the competition is against the little voice inside you that wants you to quit.' -George Sheehan

20 Nisan Cuma, İşten çıkıp eve koşturuyorum. Cumayı Cumartesiye bağlayacak gece tam 00.00 da başlayacak bir yarışım var. 140 km. Daha önce yanına yaklaşmadığım bir mesafe. Günün mesaisini bitirip ardımda bırakıp zihnimi planlamaya veriyorum. Önce malzemeler araca yüklenecek, sonra derhal yola koyulacağım. Hızlıca gereken eşyaları bagaja atıp yola koyuluyorum. Malesef planladığım saatte gidecek feribotta yer kalmamış. Kara yolunu tercih edip eve ulaşıyorum. Fazla vakit yok. Yemek yedikten sonra eşyaları düzenliyorum. Drop-bag düzenlemesi de yaptıktan sonra yarış kiti için İzniğe yola çıkıyoruz. Yolda dalıyorum. Öncesinde uyumamış olmak dezavantaj diye düşünüyorum. Yarış kitini alır almaz arabaya dönüp arka koltuğa yatıyorum. Mümkün olduğunca uyumam gerek. Saatimi kurup bir saat civarı uyuyorum. Hava serin, daha da serin olacağından uzun kollu başlama fikrim yerinde gözüküyor. 23.30 da Start alanına doğru gidiyorum.

İznik Ultra 140k parkur

İznik Ultra 140k eğim

Start alanı kalabalık, gecenin bir yarısı bunca insan, göl çevresinde bir tam tur için yola çıkacak. Kendi içimde yükselen bir merak var. Acaba nasıl hissedeceğim? Gece uykusuz nasıl bir psikolojiye gireceğim? En önemlisi başarabilecek miyim? Kerem Özpınar startta yerini almış. Birlikte bir fotoğraf çekiliyoruz. 

Start ile birlikte koşmaya başlıyoruz. Ön gruptan çok ayrılmadan ilerliyoruz. Biraz ilerledikten sonra rahat fakat yavaş olmayan bir tempoya erişiyorum. Tarla yollarına giriyoruz. Başlangıçta çok fazla kafa feneri beni rahatsız ediyor. Hemen arkamdan gelen kişiler önüme gölge düşürüyor. Hoş değil fakat muhtemelen farkında değiller. Zamanla gruplar arası açılıyor. Önümde ışıltılar görüyorum yalnızca. Kerem hızlı nefes alıp veriyor. Tempo biraz hızlı. İlk kontrol noktasına gelmeden tuvalet molası veriyor. Tek başıma devam ediyorum. Çamurlu tarla yolları can sıkıcı. Epey çamuru ayaklarımda taşıyorum. Ağırlık bağlayıp koşmak gibi adeta.

Dikilitaş cp ye girerken - aksiyonfotograflari.com

Dikilitaş ilk kontrol noktası. Sularımı tazeleyip yola devam ediyorum. Zeytinliklere dalıp ilerliyorum. Çamur artarak devam ediyor. Arada sırada tökezliyorum. Ayaklarım ekstra ağırlıklarla daha ne kadar dayanacak ? Zeytinliklerde ilerlerken bazen arkadan bir ışık yansıyor, kimi zaman da önde ilerleyenlerin ışıkları beliriyor. Düzenli aralıkla sıvı tüketmeye dikkat ediyorum. Gece soğuk. Bir miktar da terlemenin etkisi ile ısı kaybı çok kolaylaşıyor. Tuvalet ihtiyacı kaçınılmaz hale geliyor. Evet kafa lambası ışığı altında, gecenin bir yarısı sessizce işemek ürpertici :) Hemen yola koyuluyorum. İleride bir ışık, gitgide yaklaşıyorum. Tempolarımız benzer. Davut abi ile böyle karşılaşıyorum. Kendisi benden yaşça büyük. Hedefimin kendimi denemek olduğunu söylüyorum. Birlikte ilerliyoruz. Kimi insanlarla biraz konuşur ve sempati duyarsınız. Kimileri ile ise biraz koşar ve yollarınız hedefleriniz ortak olur. Birlikte koşarak sempati kazanma, uzun mesafe koşularında olabilen farklı ve unutulmaz bir deneyimdir. Çünkü birlikte zorluk ve acı paylaşırsınız. Rol yapamazsınız, maskeler takamazsınız. Her şey ortada önünüzdedir. Uzun bir yol.
Boyalıca ya birlikte giriyoruz. Hızlıca yiyip çorba içip yola koyuluyoruz. Köpekler havlamaya başladığında Davut abi batonlarından birini bana veriyor. Boyalıca da tırmanmaya başlıyoruz. Gece ilerliyor. Tırmanış bir türlü bitmiyor. Derken yangın yolu olarak tahmin ettiğim nefes kesici bir rampa görüş alanımıza giriyor. Titreşen ışıklar sırtta ilerliyor. Muhteşem bir görüntü. Ne yazık ki diğer bir çok nefes kesici manzara gibi bunu da kendime saklıyorum. Tepelerde yıldızlar ile lambalar birbirinden ayrılıyor. Kafamı öne eğip tırmanmaya başlıyorum. Kural yukarı bakmamak.
Tırmanış bitip zirveden aşağı doğru inmeye başladığımda inişin de kolay olmadığı geliyor aklıma. İnişler her zaman ekstra teknik gerektiriyor. Birlikte koyulduğumuz yolda Davut abi dizlerinden dolayı hızlı inemiyor. Ara ara onu bekliyorum. Düzlüklerde hızlanıyoruz. Gece serin. Üzerimdeki soğuk katmanı hissedebiliyorum. Belki o sıralar her zamankinden biraz daha sık tuvalete çıkıyorum. İnişlerin sonunda Ilıca kontrol noktasına geliyoruz.
Ilıca da suları tazeleyip bir şeyler atıştırıp istasyon görevlisi ile muhabbet ediyoruz. Ilıca da masaların yanında sıcak su ile kaplı termal sudan duman yükseliyor. Gecenin serin katmanından kurtulup yorgun uykulu zihnimi sulara bırakmak istiyorum bir an.

Ilıca - direniyoruz

Tekrar yola koyulduğumuzda Keramet köyünün içinde de geçerek tekrar patikalara dalıyoruz. Köy sessiz, Saat yavaş yavaş ilerliyor. Bir miktar yol katettikten sonra yine tarla patikalarına atıyoruz kendimizi. Bu kısımlarda bir nebze daha yavaş hissediyorum kendimi. Çakırlı köyünün içine de uğrayıp ilerliyoruz. Yemek yemem azalıyor. Sıvı tüketmeye devam ediyorum. Uykunun en derin olduğu, tüm endokrin sistemin minimale indiği saatler yaklaşıyor. Üzerimdeki yorgunluktan bunu hissedebiliyorum. Kendimi iyi hissedip koşmak istediğimde muhabbetleri açan ben, bedensel ve zihinsel mücadelelere başladığımda az konuşmaya başlıyorum. Süreç önce yorgunluk olarak başlıyor. Zamanla mesafeyi, bir sonraki kontrol noktasına kalan mesafeyi düşünüyorum. Patikalar tekdüze hale geliyor. Bir noktada ana yoldan karşıya jandarmalar eşliğinde geçiyoruz. Bu noktada numaralarımız da okunuyor. Burasının da bir kontrol noktası olduğunu ilerledikçe bir türlü gelmek bilmeyen diğer kontrol noktasından sonradan anlıyoruz. Kalan bölüm zihinsel bir mücadele. Aklımda koşmanın anlamsızlığı üzerine güçlü tezler var. En azından karşı kıyıya ulaştım diyorum. Hareket etmek zihinsel olarak yormaya başlıyor. Zihinsel olarak karanlık bir noktadayım. Örnekköy kontrol noktasında muhtemelen bırakma kararı alıyorum. Bunu içimden geçiriyorum. Davut abiye söylemiyorum. Onun daha pozitif planları var. Bu esnada etraf aydınlanmaya başlıyor. Günün ilk ışıkları ile bir miktar hareketleniyorum. Kontrol noktası gölün kenarında, İskele cafe nin önünde kurulmuş. Drop bag ime gidiyorum. Aklımda hala bırakma düşüncesi var.
Drop bag e ulaşır ulaşmaz giyinmek için bir yere yönlendiriliyorum. Üzerimi değiştirip kısaları giyiyorum. Çantada önceden hazırladığım atıştırmalıklar ve soğuk kahve var. Bunları yedikten sonra bir şeyler daha içiyorum. Kontrol noktasında Aykut Çelikbaş var. Birlikte fotoğraf çekiliyoruz. Gün ışıkları artıyor. Kendimi yenilenmiş hissediyorum. Derinlerden gelen bir enerji kıpırtısı var. Bir saat önce bırakma planları yaparken şimdi bir an önce yola koyulmanın peşindeyim.

aksiyonfotograflari.com

Arabamı park ettikten sonra koşturduğum göl kıyısı parkuruna bu kez yarışın devamı olarak giriyoruz. Yenilenmiş ve enerjiğim. Biraz müzik açıyorum. Güneş iyice yüzünü gösteriyor. Geceye tezat bir hava bizi bekliyor. Sıvı almaya dikkat ederek gaza basıyoruz. Yolu düşünmüyorum. Bir süre sonra asfalta ulaşıyoruz. Sölöz burnuna giden patikalara sapana kadar bir miktar daha ilerliyoruz. Artık önümüzde ne olduğunun neyin geleceğinin farkındayım. Bir yandan avantajken bir yandan da dezavantaj bir durum. Bu kısımlarda yiyip içmeye dikkat ederek ilerliyorum. Göl kıyısına tekrar sapıyoruz. Şimdi hedefte dereden geçme aşaması var. Ona ulaşana kadar epey tempo yapıyoruz. Düşüncemiz 90K yarışmacıları bize yetişmeden mümkün olduğunca yol katetmek. Meşhur dere geçişine geldiğimizde mutluyuz. Düşünmeden dalıveriyoruz. Gece yarısından beri koşturmakta olan ayaklar için paha biçilmez bir soğukluk.

Dereden geçer geçmez ilerlemeye devam ediyoruz. Sölöz kontrol noktasına ulaştığımızda hala iyi gidiyoruz. Biraz soluklanıp sıvı ve yiyecek takviyesi sonrası yola devam ediyoruz. Tırmanışlar başlıyor. Fakat motivasyonumuz yerinde. Tırmanışları nedense seviyorum. Uzun yarışlarda asıl problem tırmanmak değil, tırmanıp inişe geçme şeklinde değişen arazi şartları ve sizin kas gruplarınızın bunlara olan tepkisi. Sölöz sonrası bitmek bilmeyen tırmanışlar var. Bu kısımlarda koşabilmek güç, hızlı yürüyüşe geçip devam ediyoruz. Tempomuz ile yolda karşılaştıklarımızı geride bırakıyoruz. Bir noktadan sonra artık tek düşünce ne zaman inişe geçecek olduğunuz. Fakat beklenen inişler bir türlü gelmek bilmiyor. Patlayıcı enerjimiz inişe geçemeyişimiz ile tükenmeye başlıyor. İşin doğasında bu var. Yine zihinsel olarak zorlayıcı noktalara ulaşıyoruz. Patika inişe geçiyor fakat bu kez problem daha önce bahsettiğim kasların sersemliği. İnmeye çalışmak dayanılmaz bir acı veriyor. Bırak gitsin şeklinde yapamadığınız bir durum bu. Izdırapla kendimi aşağı bırakıyorum. Yol uzadıkça uzuyor. Çıkarken geride bıraktıklarımız bize yetişiyor. 90K nın yarışmacılarıyla da ilk teması kuruyoruz. Davut abinin dizleri inmesine ekstra engel oluyor. Biraz arayı açarak Narlıca ya ulaşmanın derdinde iniyorum. Acı içinde kontrol noktasındayım. Oturup yiyip içmeye başlıyorum. Davut abi de yetişiyor. Epey yedikten sonra yola koyuluyoruz. Parkur kırıcı olacak, neyin geleceğinin farkındayım. Narlıca - Müşküle arası zeytinlikler arasında patika denemeyecek yollarda mücadele ediyoruz. İnişlerde problem çıkarmaya başlayan quadricepsler bu son darbe ile inlemeye başlıyor. İpe tutunarak inişler yapıp 45 derece üzeri eğimlerden aşağı inmek işin tuzu biberi oluyor. Ormanımsı patikaya dalıp tırmanmaya tekrar başladığımızda ise tekrar sessizleşiyorum. Kafamda tüm rota beliriyor. Neyin geleceği neyin zor geçeceği. Ağır ağır ilerliyoruz. Sabah yaşadığım karanlık noktalardan biri daha. Durumu değiştirmek adına jel yiyorum bir şeyler içiyorum. Çok değişen bir durum olmuyor. İnme kabiliyetimin azalması moral olarak çok düşürüyor beni. Kafamda derinlerden fırsatını her bulduğunda sivrilen düşünce yine devrede.
Müşküle ye son tırmanışı yaparken düşünceler netleşiyor. Zihniniz koşmak için sebep üretmeyi bırakıp bahane üretmeye başladığında süreci geri döndürmek ekstra ekstra zorlaşıyor. Önümde gelmekte olan tırmanışlar psikolojik olarak beni daha da dibe çekiyor. Geriye kabullenmek kalıyor. Yarışa başlayalı 15 buçuk saat olmuş. 97 km geride kalmış olmasına rağmen, 140 a tamamlayacak enerjiyi ve devam etme motivasyonunu bulamıyorum. Davut abiyle durumu tartışıyoruz. Fakat kararlıyım.

kabullenmek

En sonunda Davut abiyi ikna ediyorum. Müşküle kontrol noktasında duruyorum. Devam etsem biteceğini biliyorum ama bunu anlamsız buluyorum bu kez. Hazır olmadığımı hissediyorum. En sonunda durumu kabulleniyorum.
97 km sonunda 15 buçuk saat sonunda durup yarışı bırakmak düşününce çok saçma gelebilse de, aradan geçen zamana rağmen kötü bir karar olarak gelmiyor hala. Mesafeye adaptasyon hem fiziksel hem de zihinsel anlamda gerek bir durum. İki alanda da eksiklikler zayıf anlarda özellikle sizi kötü etkiliyor. Her şeye rağmen gece koşma deneyimi ve uykusuz bir yarışa daha girme deneyimleri benim için ilk oldu. Organizasyonda emeği geçen başta gönüllüler, kontrol noktasındakiler ve diğer herkese teşekkürü borç bilirim. Tamamlayamadığım bir parkur olsa da kim bilir belki başka sefere daha keyifli bitecek. Uzun mesafeler koşarken insan birbirinden değerli insanlar ile tanışıyor. Ben bu kez Davut Hazar ile 15 buçuk saat koşma şansı buldum. Fakat içimde bir burukluk var bu konuda. Muhtemelen yarışla ilgili en kafama taktığım konu, Müşküle de yol arkadaşımı yalnız bırakarak yarıştan çekilmek oldu. Bu konuda ondan özür diliyorum. Kendisi yılmadan devam edip yarışı tamamladı. Her şeye rağmen sırt sırta ilerlediğimiz süre ve km'ler ayrıca kendisini tanıma şansına ulaştığım için teşekkür ediyorum. Muhtemelen başka parkurlarda yine denk geleceğiz :)

İznik Ultra deneyimim sonrası düşüncelerim mesafeleri azaltıp parkurların bir miktar keyfini çıkarmak yönünde değişti. Fakat bitirilemeyen yarışlar bir sonraki yılda ilk hedefler olarak yerini şimdiden aldı.

2018 RUNATOLİA 42K

'' If you are losing faith in human nature, go out and watch a marathon - Kathrine Switzer ''

Şubat ayının son haftası, son nöbetlerimi tutarken zihnimde tek düşünce var; dinlenmek. Saat gecenin 4 ünde uyanık olan ben birkaç gün içinde maraton koşmalıyım. Zihnim bu düşünceyi kucaklıyor, peki ya bedenim? Bu kez çok hazırlıksızım, kafamda pace yok, plan yok, hedef yok. Tek aklıma gelen eski süremi geliştirebilmek.. Şüphe her yanımı sarmış durumda.

2 Mart Cuma günü uçağı beklemekteyim. Tek düşüncem uyumak, uçak havalandıktan sonra uyuyakalıyorum, ikram servisi ile sıçrıyorum. Bir süre sonra inişe geçiyoruz. Dağları gece olduğundan göremiyorum. En azından geçen yıl koşarak yeterince görmüştüm diye geçiriyorum içimden. Antalya serin, hava durumunu defalarca kontrol ettiğimden yağmur olasılığını düşünüyorum endişeyle.

Runatolia 42K

Akdeniz Üniversitesi Misafirhanesinde odama yerleşiyorum. Hava serin fakat uyumam için oldukça elverişli bir derecede. Haftanın yorgunluğu ile derin bir uykuya dalıyorum. 

Antalya Maratonu ile tanışmam 2016 yılında ilk kez koşmama dayanıyor. Kız kardeşimin Antalya da üniversite okuyor olması ve Mart ayında maraton koşmak için elverişli bir yer olması bana 2016 yılında en iyi maraton derecemi yapmamı sağlamıştı. Sonraki yıl katılamamanın verdiği eksiklik, bu yıl beklentilerle dolu planlarımdan biri olmasını sağladı. Spesifik olarak hazırlık yapmadan (yine!) elimden geleni yapıp mutlu bitirmeye çabalamak en temel planımdı. Mümkün mü emin olamasam da eski süremi kısaltabilirsem zaferle ayrılacaktım Antalyadan..
Cumartesi günü kahvaltının ardından abi kardeş yarış kiti almaya doğru yola çıkıyoruz. Maraton fuarı aynı yerde, Terracity teras katında göğüs numarası, çanta, t-shirt ümü alıp eskişehir ekibiyle bir araya geliyoruz. Herkes tam kadro orada. Biraz sohbet biraz yarış beklentileri sonrasında görüşmek üzere ayrılıyoruz. T-shirt yine kötü, ama bu yıl çanta gayet başarılı. Abi kardeş klasikleşen alışveriş turumuza çıkıyoruz. Ardından Eskişehir ekibi bizi arabaları ile bırakma inceliğinde bulunuyor.
Misafirhaneye geçiyorum. Ayakkabıları giyip minik bir koşu yapıyorum. Kafamda yarın için planlar kurmaya çabalıyorum, en sonunda geriye tek bir şey kalıyor, sakin başlamak. Akşam klasik yarış hazırlığı sonrası erken yatmak istesem de uyku tutmuyor.
Pazar sabahı alarm çalıyor. Sindirim sistemi bilgilerimi yokluyorum. Hemen bir şeyler yemem bir şeyler atmam, sonra da yediklerimi büyük ölçüde sindirip startta en ideal halde olmam gerek. Bir de biraz su var tabii. Hedefe yönelik abartı olmayan bir kahvaltı ve kahve sonrası starta doğru yürüyoruz kardeşimle. Son gözden geçirmeler sonrası hazırım! Isınmaya başlıyorum. 2016 yılındaki ısınmam aklıma geliyor. Aynı yerdeyim, aynı doğrultuda koşuyorum..

Start verilmesi yaklaştığında, tuvalete gitme ihtiyacı hissediyorum. Yine kuyruk var. Endişe ile kuyruğa dalıyorum. Tam zamanında çıkıp start alanına koşuyorum. Aceleyle saatimi açıyorum. Ve geri sayım başlıyor. Start a basıyorum ve yarış başlıyor. Kalabalıktan bir miktar sıyrılıp ilerliyorum. Şehrin içinde geçen bu kısımda insanlar şaşkınca bizi izliyor. Tempomu tutturmaya çalışıyorum. Yaklaşık 5 dk sonra saatime baktığımda hızımı km/sa cinsinden gösterdiğini fark ediyorum. Acele ile bisiklet modunu açmışım anlaşılan.. Biraz düşünüp sonra rahat hissettiğim ölçüde pace derdinden uzak koşma fikri kulağıma hoş geliyor ve umursamıyorum.
Çevremdeki koşucular ile biraz hızlı gibi gelen bir tempo ile ilerliyoruz. İyi hissettiğimden yavaşlamıyorum. Maratonda kilometreler yavaş yavaş bedeni hırpalamaya başladığında geriye bir şeylerin, bir miktar daha enerjinin kalması gerek. Çünkü vücut durmak için elinden geleni yapmaya başladığında onu zihniniz engellemeli. Bunu yapabilmek için derinlerde, çok derinlerde saklı bir enerjiniz olmalı. Her maratonda o enerjiyi tekrar bulabilecek miyim? diye bir şüphe uyanması ise, maratonu eşsiz benzersiz bir mücadele haline getiren şey aslında.
Adımlarım rahat ve kadansım iyi, kendimi iyi hissediyorum. Kendi tempomdayım bozmamaya çalışarak yavaş yavaş şehirden çıkmaya başlıyoruz. İstasyonlarda hızlıca su alıp biraz içip biraz döke döke gidiyorum. Lara plajına yaklaşmadan önce bir yokuştan aşağıya iniyoruz. Sonra plaja giriveriyoruz. Bu kısımda masadan bir şeyler ağzıma tıkıp devam ediyorum. Plaj muhteşem! Buradan her seferinde koşarak geçmiş olmak acı olsa da, plaj bittiğinde ıssız yol kadar acı değil. Plajın bitiminden sonra geri dönüşü yapana kadar uçsuz ıssız bir asfalt yol var. Bu kısım bir çoklarına göre maratonun en zihinsel olan kısmı. Henüz keyfim bozulmaya başlamadı. Bu ıssız yolda kendimi Kona da Ironman koşu parkurunda gibi hayal ederim her zaman. Tempom oturmuş durumda ve gözlerim geri dönüşü görmeye çalışırken lider koşucular yandan geçmeye başladılar bile. Bir süre ilerledikten sonra karşıdan gelen Oğuzhan Emre Singer i görüyorum. Çok iyi gidiyorsun diyerek motive ediyorum. İyi bir gruba takılmış güçlü görünüyor. Yarış sonunda 3 saat altı hedefine ulaştığını öğreneceğim.
Dönüşte bir jel yiyorum. Bir miktar rahatlıyorum. Artık geriye başladığım noktaya ulaşmak kaldı. Yine Kona Ironman hayalleri ile ıssız kısımda koşturuyorum. Karşıdan gelenleri inceliyorum. Kimisi için maraton etkisini göstermeye başlamış, kimileri ile halinden memnun görünüyor. Lara ya tekrar dalıveriyorum. Bu kısımda yorgunluk sinyalleri almaya başlıyorum. 30. km ye kadar ne kadar dayanabilirsem o kadar iyi diye aklımdan geçiriyorum. Plajın bitiminde biraz besin takviyesi alıp ilerliyorum. Bildiğim şey yokuşun başlayacak olması. Olabildiğince sakin yokuşa giriyorum durmadan bitirip devam ediyorum. Bacaklarım yanıyor. Yokuş antremanlarım eksik kalıyor diye aklımdan geçiriyorum. Yükselti bulmalıyım.
30. km geçiveriyor. Artık duvar etkisini kucaklamalı, olabildiğinde yarışın kalanına serpiştirmeliyim. Km/sa cinsinden hızımı kontrol ederek sabit tutmaya çalışıyorum. Bacaklarım ağırlaşmaya başlıyor. Bu kısımda km saymak mantıklı değil, çünkü zaman hızlı, mesafe yavaş akmaya başlıyor. Zihnimi başka yerlere çeviriyorum. Koşacağım ultra maratonlar bunun kaç katı olacak diye düşünüyorum. Yorulmayı bahane etmek olma diye içimden geçiriyorum. Önemli olan durmamak.
Son km lerde yarış en yoğun haline büründü. Hızım düştü. Tek önemli olan ilerlemek oldu. Düşüncelere daldım. Bunun gerçekten tadını çıkarmalıydım. Günlük rutinler ve iş temposundan bağımsız olarak Antalya da, şu dakikada, quadricepslerim gitmek istemiyor beni protesto etmeye çalışıyorlardı. Ben ise bunun tadını çıkararak ne kadar şanslıyım diye düşündüm. O an acıyı ve tüm olumsuzlukları benimsedim. Saatime bakıp tahminlere başladım.

Sevda Kündü

3.saatten sonra geçen dakikalar bir miktar huzursuzluğa soksa da, 3.20 den sonra anladım ki, eski dereceme ya çok yaklaşacaktım, ya da onu biraz aşacaktım. Normal şartlarda hızlıca bir depar ile bunu kırabilirsiniz evet. Maratonda eğer 40.km yi geçmişseniz bunu yapabilmeniz kocaman bir yürek ister. Artık elinizde kalan bitmek üzeredir. Bitmemesi için direnirsiniz, zihniniz derinlerden bir şeyler bulup motive etmeye çalışır sizi. Ama gerçek elinizde ne kaldıysa onunla yetinmek zorunda olduğunuzdur.

3 saat 31 dakika 57 saniye... Saatimin ölçtüğü süre beni bir yandan mutlu edip bir yandan buruk hissettiriyor.. Ne kadar yavaş ne kadar hızlı olursa olsun duruyorum. Ve endorfin kan dolaşımını istila ediveriyor. İşte bu duygu diyorum, dünyayı gerçek anlamda durduran, her şeyi resetleyen. Bunu tekrar ve tekrar, daha da yoğun yaşamak için; her seferinde daha uzun koşup duruyoruz işte.

 2018 Geyik Koşuları 28K 

16 Şubat saat gece 2.49. Telefonumun alarmı çalmaya başlıyor. Uyanıp aşağı inmem, nöbeti devralmam gerek. Gün aşırı nöbetler trafiği içindeyim. Merdivenlerden inerken haftasonu koşacağım geliyor aklıma. Henüz beynim kontrolü tam olarak eline almış değil, bacaklarım geriden geliyor gibi. Uykusuzluk bir antreman türü değil diyorum içimden. 

17 Şubat planlar ve hiçlik üzerine kurulu bir biçimde geçiriyorum, Mümkün oldugunca uyuyup yatay duruyorum. Bir süredir gitmediğim Geyik Koşuları tekrar gündemimde. Ormansız geçen aylar sonrası aslında kafamda sorular uçuşuyor. Ormansızlık beni nasıl etkiledi? Biraz tırmanış biraz çamur, biraz keyfimin kaçması iyi olacak diyorum. Beni zaman zaman endişeye düşüren planlarım var bu yıl, antreman gerekli. Bu yarış da bunun bir parçası olacak planımda.

geyik koşuları parkuru

18 Şubat sabahı arabama atlayıp ormanın yolunu tutuyorum. Her yer çamur... Dahasının da olduğundan eminim. Salomon Fellraiser lara şans tanıyorum. Eskişehir ekibi ile hasret gideriyoruz. Herkes buna hazırlanmış gibi geliyor bir an. Bense 2 gün önce bir tık fazla uyumanın peşinde koşuyordum. 

aksiyonfotoğrafları.com

Start veriliyor ve çamurların içine aldırış etmeden zıplıyorum. Ortalama bir tempo ile başlıyorum. Nabzım yüksek ve rahat değilim. Tempomu bulmanın peşindeyim. Zamanla vücudum tolere ediyor ve sakinleşiyorum. İlk tur olmasına rağmen ara ara kayıyorum. Düşme tehlikelerini atlatırken bir yandan da kendimi eğime bırakıp aşağı bırakıyorum. Yarışın meşhur ilk tepesine sakin, eller dizde tırmanıyorum. Evet yanma hissi bana adeta 'beni hatırladın mı? ' diyor. Koşmaya çabalayıp tekrar oyuna dönüyorum.

Düzlük bölümlerde hızımı arttırıyorum, konfor alanımdan çok çıkmadan hızlanıyorum. Biraz tırmanış sonrası zaten yine kendini bırakmaca. 7.km de su var. Epey hızlanıp kedimi ağırlık merkezimin götürdüğü yere bırakıyorum. Biraz su içip tekrar yola devam.

aksiyonfotograflari.com

Aklımda 14K yarışmacıları başlamadan önce ilk turu tamamlamak var. Bu düşünce ile biraz gaza basıyorum. Meşhur çamur kaplı yokuşa gelene kadar epey hızlanıyorum. Yokuşta sabırla eller dizlerde tırmanmaya başlıyorum. İlk sefer için hırpalamıyor sadece şöyle bir sarsıyor. Ardından koşturmacaya devam, Bu kısımlarda biraz dikkatsizlik yapıp bileklerime kadar çamura saplanıyorum. Çok fazla seçme şansım yok, zaten her yer çamur. İlk turun sonlarında seyirci ve sporcuların sesleri geliyor. Bir miktar motivasyon ekstra vites yükseltmeme yetiyor. İlk turu tamamlayıp saatime bakıyorum, 1.16 civarı fena olmayan bir süre.. Biraz su içmek üzere yöneliyorum.

aksiyonfotograflari.com

İkinci tura başlamam ile birlikte kafamı düşünceler sarıyor. Neden 2. tur? 2. turu atmayı çok ama çok gereksiz buluyorum bir anda. Belki çamurun etkisi belki zorluktan kaçınmaya çalışmam... Ceza olarak kendimi stabil bir tempoya alıyorum ve 140K koşacak olduğum bir yarış olduğu gerçeğine odaklanıyorum. Yorulmak veya uykusuz kalmak, aç kalmak gibi dertlerimin olacağı, sadece 90K sini bildiğim bir parkurda bir 50K daha gidecek/dayanacak olacağım gerçeği geliyor aklıma. Bacaklarıma bakıyorum, yorulmaya hakları yokmuş gibi geliyor. Bir zaman sonra tonlarcasına maruz kalacaklar, habersizler.. Hazırlar mı emin değilim, zihnimi hazırlamam gerekiyor ondan eminim.
Üzerinden geçen yarışçı sayısı arttıkça daha da kaygan hale gelen zeminle mücadelem devam ediyor. Bir miktar yavaşlamış oldugumun farkındayım ama aklım başka yerlerde. Zemin ağır, ayaklarım ağır, zihnim ağır geliyor. İkinci tırmanışa vardığımda zorlanıyorum. Bitirdiğimde nefesim kesiliyor biraz dinlenip devam ediyorum. Son kısımda biraz daha hızlanıp çizgiyi geçiyorum. 02.52.38 gibi bir süreyle bitiriyorum. İlk turu 01.16.01 ile geçmişim. 2. yarı bariz bir biçimde kaytarmış oldugumun bilincindeyim. Biraz zemin koşullarının değişmesi ile güzel bir deneyimi geride bırakıyorum. Eksikleri fark etmek stresimi arttırıyor. Koşulacak yarışlarıma dönüveriyor zihnim.
Daha fazla koşma gereksinimi, iş hayatı, sosyal hayat ve toplumsal yaşamın gerektirdikleri ile bir çatışma içince antrenman yapıyorum. Araya zavallı bisikletimi de sokmaya çalışıyorum kimi zaman. Yapılacak çok şey, koşulacak veya pedallanacak çok yol var. Bu çatışma hiç bitmeyecek belki de....

2017 NİN SON AYLARI 

VE ARADA KAYNAYAN...

GRANFONDO MARMARA İLE KAPADOKYA ULTRA

Uzun süre bir şeyler yazmayınca başta olanları toparlamak güçleşiyor, dolayısıyla başlıklar da uzayıp berbatlaşıyor :) Yıl 2018 olmasına rağmen ayların öforik maceralarını bugüne kadar yazamamış olmanın birçok nedeni var elbette. Hayır depresyona girmedim, sadece çok fazla değişiklik ve dikkat dağınıklığı oldu hayatta, biraz da tembellik tabii..

2018 in de oyuna girmesiyle klasik yeni kararlar ve yeni hedefler kaçınılmaz oldu. Bu hedefler beni anksiyeteye sokup bir şeyler yapmaya, beni konfor bölgemin dışına çıkmaya zorlamadan önce, geriye dönüp bir özet yapmak içimi kemirip durdu. Şimdi okuyacaklarınız da son bir günah çıkarmadan farksız olmayacak bu sebeple.

Taşınma ve mesleğimle yüzleşmeyle geçen aylarda yaşandı tüm bunlar. Bilenler bilir çok yoğun bir meslekle uğraşıyorum. Koşmaya zaman ayırmak, özellikle tekrar İstanbul a taşınınca daha zor hal aldı en başlarda. Zihninizi ve bedeninizi farklı çözümlere alternatiflere alıştırmanız gerek. Bunun mücadelesinde şu an biz düzen oturttuğumu söyleyebilirim evet. Fakat bu kaosun daha en başında bir tutkuma yenik düştüm. Gran Fondo Marmara ya katılma kararı aldım. Herşeyin bir ilki vardır, bu da benim ilk bisiklet yarışım olacaktı.  

24 Eylül 2017 de bisikletimi arabaya tıkıştırıp ViaPort alışveriş merkezinin yolunu tuttum. Yarış Osmangazi Köprüsü nden geçerek tamamen otobandan geçerek Bursa da sona erecek olan 111km lik parkurdan oluşuyordu. Tamamen izole bir yolda olması, tünelden geçmesi beni cezbetmeye yetmişti. Benimle aynı parkurda Orhangazi bisikletçilerinden Adem Kadıoğlu da vardı. Omzunu incitmiş olsa da startta yanımda yer aldı. Birlikte Bursa ya pedallamaya başladık.

Hem parkur hem de yarış özeti

Yarış başlarında sürüyle gidenlere pek anlam veremedim, ortalara doğru evet göç eden kuş sürüleri gibi diye düşünmeye başladım. Kendi hızıma uygun gruplara karışmaya çabaladım. Kimi zaman tek başıma kaldım. İstasyonlarda durup su tazeledim. Koskoca otobanda özgürce pedal basıp, hız sınırlarımı keşfettim, bisikletin üzerine yatıp ne kadar hızlanıyor acaba diye düşüncelere daldım. Yokuşlarda bir çok kişiyi geçince keyiflendim, koşunun bana katkısıdır kesin diye düşündüm. 3 saat 43 dakika sonunda Bursa da finish e ulaştım. Bisikletle aşırı haşır neşir olmasam da içimdeki o rekabetçi, hırslı şey yeniden belirmişti, şeytani bir histi daha da hızlı diyerek pedallara asılmak.. Tabii ki performansımdan hoşnut değildim. Tekrar katılma planımı yapmıştım bile.

Formsuz bir bisikletçi

Granfondo sonrası kendimi koşulara olabildiğince vermeye çalışarak, bir yandan da kapadokya yı düşünerek bir süreç geçirdim. Çalışma hayatı, kaotik yeni düzen ve diğer herşey... Uçağa binene kadar kafama yarış bir türlü girmiyordu. Km lerce koşacak olmanın zihinsel mücadelesi haftalar önce başlardı normalde. Fakat bu kez uykudan uyanmış gibi bir havayla uçaktan iniyordum. Gerginlik, durumumu tanımlayabilecek kelime buydu. İşte o gerginliğin parkuru;

21 Ekim 2017 de Eskişehir koşucu ekibiyle yarış sabahı buluştuk, birkaç fotoğraf çekildik, hayatımda görmediğim büyüklükte bir start ile başladık. Parkur koştuğum en iyi manzaraya sahip parkurdu diyebilirim. Gerçekten manzara karşısında büyülenmemek güçtü. Kendimi düşüncesizce daha kısa koşanların temposuna bıraktım. Uzun koşma kavramı hala gelişmemişti bende. Fakat kendimi iyi hissediyordum. Çantam biraz fazlalık gibi geliyordu. Bunu değiştirmeliyim diye düşündüm. Üzerinden geçen zamanla birlikte belirgin olarak hatırlayamasam da anı anı zihnimde beliren eski kent sokakları, merdivenler, kum tepeleri, ve mağaralar... Her şey iç içe parkur çok zengindi. Bir yandan koşuyor bir yandan zıplıyorduk. Saat ilerledikçe güneş etkisini göstermeye de başladı. Yarış uzun olduğu kadar, kırıcıydı da. İnip çıkmalar grafikten çok belli olmasa da hatırı sayılır ölçüde kendisini hissettiriyordu. Zamanla bitirici darbeler artacak ve muhtemelen 2. yarıdaki çılgın tırmanışlar ile sabrı zorlayacaktı. Fakat ben o esnada bunları düşünmekten uzak yarım parkur temposunda zıplayıp duruyor koşuyordum. Mağaralar, mağaralı kısımlarda bir hata yaptım, biraz yüksekten atladım, sert biçimde yere indim. O an minik bir acı duysam da daha sonradan özellikle inişlerde bir ağrı hisseder oldum parmaklarımda. Çıkmak sorun değilken inmenin bu hale gelmesi endişe vericiydi.

shut up legs !

Ağrı artıyordu. Yavaşlıyordum. Yarışın yarısı geride kalmıştı. Ürgüp istasyonuna sadece km ler kalmıştı. Tek yapmam gereken tepeden aşağıya kendimi bırakmaktı. Fakat sağ ayak parmaklarım farklı düşünüyordu.
Ağrı uzun yarışlarda ötelenebilen şeylerin en başında geliyordu. Bir noktadan sonra kucaklamanız gereken bir his. Ne kadar kucaklayabildiğiniz sizin ne kadar çetin ceviz olduğunuzu da yansıtıyordu. Eğer kendiniz olan güveninizde, en ufak bir çatlak bir tereddüt varsa, en dipte olduğunuz anlarda karanlık düşünceler o çatlağı bulup kırmaya çalışır. Siz ne kadar saklamaya çalışırsanız çalışın en zayıf nokta incelmeye başlar. Sizi tekrar koltuğunuza, yatağınıza, konfor alanınıza geri çekmek için savaşmaya başlarlar. Ağrıyla birlikte şüphe doğdu. Uçaktan önceki kafa dolgunluğu zihnimi ele geçirmeye başladı. Sebepler, bahaneler, ağrı...Sekerek ilerliyordum, fakat zihinsel olarak da çözülmeye başlamıştım. Yürümeye başladım, batonlarımdan destek alarak.
Teslim olmak, kabullenmek, dnf olmak. Bunları şu an yazabilmek, okuyabilmek kolay olsa da, yarattıkları hayal kırıklığı ve kendime olan güvenimin aldığı yarayı hafifletebilmek hiç kolay olmadı. İlk dnf içime büyük bir sıkıntı şeklinde oturmuştu. Tek düşüncem 2018 de geri gelmekti. Bir parkuru bitirmeyi bu derece hiç bir zaman istememiştim. Kapadokyadan buruk ayrıldım.
Burukluk devam etti. Bir süre yenik hissettim, koşamadım. Yeni bir yarışa girişmedim. Burkulmuş ayağımla ilgilendim. Zamanla tekrar koşmaya başladım. Fakat zihnim boştu, hedefsiz ve buruktum. Bir kıvılcıma ihtiyaç vardı. Derken yılbaşı geliverdi. Evime, ailemin yanına gitme kararı aldım. Arabayla ilerlerken tepelerin ardında İznik Gölü gözüküverdi. Kısa bir geçmişe gidiverdim. İlk 50 k yarışım aklıma belirdi. Göl çok güzeldi. Parlak ve insanı heyecanlandıran bir manzarası vardı. Etrafını bisikletle gezdim diye düşündüm. Neden koşmuyorum bu yıl? Fikrin zihinimde belirmesi ile karnımda dehşet ve heyecan arası bir duygu belirdi. Ardından bir rahatlık... Gereken mesajı vücudum almışçasına bir rahatlık. İlk iş bir liste yaptım. 2018 yarışlarını işaretledim. Hedefler belirliydi. Önce dehşet sonra heyecanla takvimi elime alıp yuvarlak içine aldıkça aldım. İşte her şey takvimi karalamaya başlamam ile start aldı...

2017 ALADAĞLAR SKY TRAİL 45K

'' I will come again & conquer you because as a mountain you can't grow, but as a human, I can.'' 

Edmund Hillary

12 Ağustos 2017 Cumartesi günü Alağlar Sky Trail de koşacak, 45km+ mesafe katedip, 3700mt+ yükseklik kazanacaktım. Bu derece yüksekliğe daha önce çıkmamıştım. Vücudumun vereceği tepkilerden emin olamıyordum. Bir süredir Eskişehir de antreman yapıyordum. Her ne kadar patikalarda vakit geçse de yükselti kazanımım çok zayıftı. İşi biraz mental mücadeleye biraz da ilk kez katılmanın vermiş olduğu toyluğa bıraktım. Mesafenin miktarını düşünerek kendimi teselli ettim, bir şekilde biteceğini ve farklı bir deneyim olacağı aşikardı. Perşembe günü Eskişehir ekibi ile yola çıktık. Öğleden sonra Aldağlar ı ilk kez gördüğümde ilk hissettiğim his ürpertiydi.

Aracın camından Aladağlar..

İlk işimiz dağ evine yerleşip üzerimizi değiştirip koşturmaya çıkmak oldu. Kaya tırmanışçılarının başlangıç olarak kullandığı bir patikaya attık kendimizi, zemin epey zorluydu. Bir süre sonra eğim arttı, zemin stabilliğini kaybetti, ellerimizi kullanarak tırmanmak zorunda kaldık. Maceramız bir duvar ile son buldu, ona tırmanmaya niyetlensek de inme fikri hoş gelmemişti. Günü akşam yemeği sonrası kafa fenerlerimizi test ederek tamamladık. Ertesi gün biraz yükseklik kazanıp vakit geçirmek için kendimizi dosdoğru dağlara doğru vurduk. Yarış rotasının finishe yakın kısmını bir miktar takip ettik. Ardından yükselti kazanmaya adadık kendimizi.. Bol çarşak, bol kayalık, basması durması zor zeminlerle mücadele ederek bir gölgeye sığındık. Hava yukarı çıktıkça serinliyor ve sessizleşiyordu. Yalnızca 1000mt+ civarı yükselti kazanmamıza rağmen manzara epey tatmin ediciydi.

Yaklaştıkça daha da büyüyen dağlar

Cuma günü antremanı, toplantı ve malzeme sonrası dinlenme periyodu beni en çok strese sokan bölümdü. Herşeyimi hazırlayıp sabah 4.30 da başlayacak yarışa hazır olmam ve dinlenmem gerekiyordu. Titiz bir hazırlık sonrası yatıp parkuru haya etmeye başladım. Yükselti beni zorlayacaktı, gücümü korumalı ve büyük tırmanışlardan sağ çıkmalıyım diye düşündüm.
12 Ağustos Cumartesi sabah 4.30 da yarış start aldı. Kafa fenerimin ışığında yola çıktım, kendimce bir tempo ile önce stabilize zeminde epeyce yol aldık. Bir noktada patika başladı, işte eğlence oradan sonra start aldı.

Eğim grafiği

Batonları aralıksız kullanmaya tempolu bir tırmanış ritmi yakalamaya çalışıyordum. Stabil başlayan patika zamanla stabil çarşak halini aldı. Eğim arttı, adımlar yavaşladı. Kafamı kaldırdığımda yukarılarda parlayan kafa fenerleri görebiliyor ve tırmanmam gereken yükseltiyi görünce zihinsel olarak ağır bir yük ediniyordum. Bir noktada kafa fenerimi kapattım ve başımı öne eğdim.

goshots

Nefes kesen tırmanış bitmek bilmiyordu. Batonları spontan olarak sağlı sollu kullanmaya başlamıştım. Patika s harfi çizerek yukarı doğru uzanıyordu. Çelikbuyduran istasyonu zirveden önceydi. Orada bir miktar soluklanıp tırmanmaya devam edecektim. Gün doğumu ile etraf aydınlanmaya başlamıştı. Fakat dağın karanlık tarafındaydım. Ürpermeye başlamıştım. Düşünceler hareketler her şey yavaşlamaya başlamış gibiydi. Yükselti çarpmaya başladı diye düşündüm. Çelikbuyduran patika kenarına kurulmuş, mini bir istasyondu. Hayal ettiğimden epey farklıydı. Otomatik olarak ağzıma bir şeyler tıktım. Sularımı doldurdum. Elim ıslandı ve inanılmaz bir biçimde üşümeye başladı. Isınabilmek adına zirveye doğru yola koyuldum. Tırmanış bitmemeye inat ediyordu.
Güneş ışınlarına ilk temasım ile rahatladım. Dağ eteğinin diğer yüzünde zirveye tırmanan bölüm vardı. Başımın döndüğünü hissediyor ve ekstra dikkat ederek ilerliyordum. Birkaç adım daha ve Emler zirvedeydim... Her şeyin en yukarısında gibi, en tepedeydim. Manzara nefes kesiciydi. Fakat fotoğrafa zaman yoktu. Yola koyuldum. Birkaç tehlikeli iniş sonrası kendimi yer çekimine bıraktım. Tozlukların da verdiği güvenle kendimi çarşakta kayak yapar gibi hissediyor ara ara batonlarla manevra yapıyordum. İnişte hızlanmaya başladım, hızlandıkça iyi hissediyor, iyi hissettikçe bir süredir unuttuğum keyif duygusu tekrar beliriyordu. Yükselti azaldıkça yeniden doğmuş gibi oldum. Kontrol noktasına son sürat girdim. Biraz karpuz ve kola sonrası stokları yenileyip yol koyuldum. Nispeten düz patikalarda yol aldım. Hız oyunları ile keyifle giderken karşıda yarışın ikinci en yüksek noktası, MTA, belirdi, tabii eteklerinde koşucu grupları ile birlikte. Kafamı önüme eğip müziğe ihtiyacım var diye düşündüm.
Zihin oyunlarına başlayarak tırmanmaya başladım. Kimi noktalarda bacaklar gitmeyi tırmanmayı her şeyi bırakmayı istedi, beyin izin vermedi. Bazen de tırmanmaktan yorulan beyin isyan etti, batonlar işi inada sürükledi. Kafayı kaldırıp bakmak işleri kolaylaştırmıyor, gelecek güçlükler konusunda sizi endişeye sürüklüyordu. Tek dayanak olan batonlar ile zirveye ulaşınca biraz su içip nefes kesen manzarayı seyrettim. Ardından kendimi iniş yollarına bırakıverdim tekrar.
İçimde kilit altındaki çocuk inerken yine meydandaydı. Zemine pek aldırış etmeden adeta serbest düşüş yapıyordum. En ufak hata, yüzlerce takla atarak ciddi bir düşme olabilirdi benim için.
Bu kısımlarda Maden Yayla ya kadar biraz çıkıp biraz inerek nispeten stabil bir zeminde ilerledim.Yarışın tadını çıkarıp biraz da çevreye poz vererek devam ettim.

Maden Yayla da biraz su alıp hızla yola koyuldum. Yarışta geriye epey meşhur bir tırmanış olan Davlumbaz kalmıştı. Öncesindeki istasyon kritikti iyi beslenmek için bir fırsattı. O noktaya kadar enerji kısmaya gerek yoktu. Elimden geldiğince hızlanarak sıcaktan bir an önce kurtulmak adına ilerledim. Saatin ilerlemesiyle sabah üşüyen ben şimdi adeta kavruluyordum.

goshots

goshots

Karagöl de biraz çorba, biraz karpuz biraz da kola içerek depoyu yeniden doldurdum. Sırada en kırıcı bölüm vardı. Davlumbaz da malesef batonlar sizin yardımınıza koşmuyor denilmişti, çoğu yerde ellerimizi kullanmamız gerekeceği belirtilmişti. Çaresizlik en üst seviyeye gelecekti. Her uzuv ile ilerlemeye çalışacaktık. İstasyon sonrası parkur ciddi biçimde kayalık hale geldi. Batonları kullanmak nispeten zorlaştı, fakat pes etmedim. Kayalar üzerinde ilerledikten sonra ileride gözüken eğim bir an olsun aklınızı başınızdan alsa da, asıl problem zemindi. Önce iri kayaları aşmak için mucadele ardından bastığınız her yerin kayması ile mücadele.. Batonlar fazlalık haline dönüverdi. İkisini tek elime alıp aynı anda saplayarak destek almaya, bir yandan da kayalık duvarı elimle tutup çekerek kendime bir bouldering- koşu karışımı bir teknik yarattım. Önce tutunacak yeri belirle, kavra, batonları sapla ve ilerle!.. Bu taktik ile epey umut vadedici bir tempo ile tırmandım. Sandığımın aksine, muhtemelen el desteğinin etkisi ile ayaklarım bacaklarım pek yenik duruma düşmedi. Hatta bir bakıma keyif vericiydi. Kafamı kaldırdığımda mola veren, dehşete kapılan koşucuları görebiliyordum.

davlumbaz ile maceram

Son noktalarda artık batonlar da bir kenara kalktı, olay bouldering, free solo ve daha da arttırabileceğiniz birçok branşın karışımı halini aldı. Zirveye ulaştığımda yine derin bir nefes aldım. Geriye doğru bakıp okkalı bir küfür savurdum. Aşağı doğru koşturmaya başladım, artık bol bol iniş olacaktı. Zirveler sonrası delirmiş inişimle yine iş başındaydım. Son istasyona uzun bir yol vardı. Çoğunlukla stabil patikalardan iniş ağırlıklı olan bu kısımlarda iyice gaza bastım, önümdeki grupla tatlı bir çekişmeye giriştik. Çok rekabet edecek konumda olmasam da iyi bir tempo ile o güzel dağların arasından hızla aşağı iniverdim. İstasyonda çok oyalanmadım, biraz stokları yenileyip minik bir tırmanıştan bir geçitten geçip tekrar inmeye başladım. Patika yine stabil ve akıcıydı. Bu noktadan sonra hep bir gün önceki antremanda dönüş kısmını koştuğum bölümleri aradım. Dağların eteğinden kıvrıla kıvrıla döndük,  Sola doğru olan bir kıvrım sonrası dağların dağ evine bakan yüzünü farkettim, Dönüş yoluna girmiştim. Bayrakları takip ederek bir gün önce koşmanın güvencesiyle son kmlere emin adımlarla giriştim. Sıcak bunaltıcı haldeydi. Bir miktar suyu üzerime dökerek giderek yaklaştığım dağ evine doğru son bir atağa kalktım. Patika bitip asfalta döndü, alkışlar eşliğinde finish çizgisini geçiverdim.

Aladağlar Sky Trail kendi kayıtlarıma göre 09.34.42 de bitirmiştim. Tırmanışları ve yükseltisi ile gerçekten nefes kesen bir organizasyondu. Yıl içinde bitirdiğim, zorlanma seviyesi en yüksek yarıştı. Bittiğinde enerjim olduğunu hissetsem de asıl mesele koşmak için kalan enerji değil, o derece yüksekliklere çıkaracak tırmanış enerjisiydi. Yüksekliğe uyumun ne kadar önemli olduğunu deneyimlemiş oldum. Ciddi yükseklik kazanımı olan tırmanış antremanlarının önemini en belirgin anlayabileceğiniz bir yarıştı. Ekipman olarak tozluk kullanımını şiddetle tavsiye ediyorum. özellikle inişlerde büyü avantaj sağladı. Trail türü bir ayakkabı kullanmak zemin açısından çok önemli, sert ve kırıcı bu zeminde kendi güvenliğiniz be başkaları için buna dikkat çekmek gerekir. Organizasyon mükemmel bir titizlikle çalıştı. Dağlarda bu derece yükseltilerde güvenliği sağlamak güçtü. Bunca gönüllünün titizlikle hazırlanması ve yarışı kazasız belasız yönetebilmiş olması takdire şahan. Dağ evi ve organizatör ekip büyük teşekkürü hak ediyorlar. Umarım gelecek yıl aynı kalitede devam eder, ülkemizin gözde yarışlarından olmaya devam eder. Gelecek yıl görüşmek ümidiyle Aladağlar !

2017 TAHTALI ULTRA SKY 90K

'' I run. Far. 100-miles at a time. I go to a dark place and I control the pain.'' - Rob Krar


Her şey tam bir yıl önce Runatolia da koşarken gözümü alamadığım dağları görmemle başladı. O zamanlar Tahtalı Run to Sky formatında olan yarış, mutlaka katılmayı planladığım bir saplantı haline gelmişti. Yarış bu yıl çeşitlenmişti:
Tahtalı Vertical 6K,1200mt
Tahtalı Run To Sky 27K, 2650+mt
Tahtalı Berg Sky Race 60K, 3750+mt
Tahtalı Ultra Sky 90K, 5000+mt
Tahtalı Chimera Run 10K
Format değişince, mesafe uzayınca, kayıt olurken yine bilinmeyene yolculuk yapmayı seçtim. Tahtalı Ultra Sky a kaydoldum. 90K etap ve 5000+mt tırmanış...

Strava dan yarış rotası 

Eğim grafiği -tahtaliruntosky.com

19 Mayıs günü Kemer Çıralı ya ulaştım ve yarış merkezi olan Nerissa Otel e girip odama yerleştim. Bol bulutlu ve yağmurlu bir gün geçiriyor ertesi günü endişe ile düşünüyordum. Tahtalı (Olimpos) Dağı na yağmur altında tırmanma ihtimali vardı ve epey yıpratıcı olacak gibi duruyordu. Dropbag imi zirveye bırakmaları için vermeden önce yedek ayakkabı ve giysi ile doldurdum. Eğim grafiğini incelediğimde zirveye ulaştıktan sonrasının rahat geçeceği düşüncesine varmıştım. özellikle son kısımlar epey düz duruyordu. Fakat bunun ne kadar yanıltıcı olduğunu eğim grafiğine biraz zoom yaparak bakarak incelemenizi tavsiye ediyorum. Beslenme planı yanıma aldığım protein barlar, birkaç fıstıklı bar, biraz kuruyemiş ve kontrol noktaları olacaktı. Odama çekilip dinlenirken bir yandan yağmur bir yandan gök gürültüsü seslerine aldırış etmemeye çalıştım.
Yarış 20 Mayıs sabah 5.30 da başladı. Ultra Sky koşucuları ile Berg Sky Race koşucuları olarak aynı anda start aldık. Kaz Dağları Ultra dan tanıştığım Adem ve Selim ile birlikte yola çıktık. Her zaman oldugu gibi tempolu bir başlangıç ile Yanartaş Merdivenleri başlayana kadar gittik. Merdivenlerin başlaması ile koşma eylemi batonlarla tırmanış haline dönüştü. Bu merdivenler Antik Likya kenti zamanlarından kalma olup devamında yanartaş denilen, sönmeden yanıp duran yerden ateşlerin çıktığı bir bölgeye bağlanıyordu. Tırmanış epey dikleşen kısımlara sahipti, Yanartaş kısmına geldiğimde epey ilginç olan sönmeyen o ateşin yanından geçiverdim. Efsaneye göre Likya Kralı Bellophontes, Kimera isimli aslan, keçi, yılan karışımı, ağzından alevler çıkan canavarı mızrağıyla yerin yedi kat altına gömmüştür, bu sönmeyen ateşin kaynağı buymuş.

Arkada tırmanan ben, goshots.net

Yer yer kayalıklar yer yer irili ufaklı taşlardan devam eden tırmanış bir miktar inişle birlikte orman içine de ilerledi. Ulupınar kontrol noktasına ulaştığımda suları tazeleyip ağzıma bir şeyler atıştırıp yola devam ettim. Bu kısımda başta Selim ile ilerledik, daha sonra o arayı açtı. Adem yetişti ve onunla birlikte ilerlemeye devam ettik. Stabil yollardan yavaş yavaş patikalara doğru girdik. Başta koşulabilir alanlar yerini tek kişilik patikalara bıraktı. Bu kısımlarda kendimi iyi hissediyordum. Esas yıpratıcı bölüm Beycik kontrol noktası sonrası olacaktı. Beycik noktasına vardığımda biraz beslendim, kola su karışımı, biraz tatlı, biraz tuzlu diyerek suları tazeledim ve yola çıktım. Adem orada kaldı, bana yetişeceğini düşünerek yola çıktım fakat yarış sonuna kadar bir daha göremeyecektim. Şimdi sıra bitmeyen tırmanışta ve batonlardaydı. Kafamı önüme eğdim ve sabırla ilerlemeye başladım.

goshots.net

Normalde yarışlarda müzik dinleyen ben bu kısma kadar müziksiz ilerlemiştim. Bu kez kafamda bir süre kendimle ve çevreyle baş başa kalma planı vardı. Yalnızca batonların çıkardığı sesler ve etrafla ilgilenerek tırmandım. Önce yol vardı, sonra yollar yerini belirgin bir patikaya, patika yerini zorla seçilen bozuk taşlarla kaplı patikalara bıraktı. Eğim nefes kesecek düzeyde artmaya başladı. Ormanın içinde kayalar, ağaçlar ve onların gölgesi içinde ilerliyordum. Zihinsel olarak da karanlık bir noktadaydım. Eğim kimi zaman öylesine nefes kesici oluyordu ki bacaklar isyan etme seviyesine geliyordu. Hava bulutluydu, ormanda karamsar bir hava vardı. Tüm bunlara, acıya yorgunluğa rağmen parkur zorlaştıkça garip biçimde hoşuma gidiyordu. Dik bir tırmanış belirdiğinde kendime 'hadi bakalım şimdi ne yapacaksın, yeterince güçlü müsün?' diye takılıyordum. Görülmeye değer bir doğa harikasında yarışıyordum. Ormandan çıktığımda zirveye ulaştıracak
külah gözüktü. Zirve neredeydi? Bulutları hemen üzerine çıkınca...

Zirveye giden zorlu tırmanış

Karşımda beni bulutların üzerine taşıyacak epey yıpratıcı tırmanış çıkmıştı. Aklıma Uludağ da yaptığım koşular belirdi hemen. Kural ana odaklanmaktı, zirve görünse bile ulaşmak o kadar kolay olmayacaktı. Eğim belirgin biçimde artmış kırıcı hale gelmişti. Tırmanmaya başlamamla birlikte havanın soğuduğunu hissettim. Yukarı da daha da soğuk olacaktı, durmamaya çalışarak epey nefes kesici patikada ilerledim. Bulutun içine girdiğim noktada görüş alanım iyice azaldı. Zirveyi seçmeye başladığımda biraz rahatladım, yine de tırmanış sürüyordu. Teleferik istasyonu binası, aynı zamanda zirveydi. Normal teleferikle gelen insanların bakışları altında istasyona ulaştım. Zirveye 5 saat civarı bir zamanda ulaşmıştım. Yağmur yağmasa da ayakkabılarımı değiştirdim. Biraz çorba, biraz makarna ile yeniden doğmuşa döndüm. Hava epey soğuktu, ıslak tshirt ü de değiştirip yağmurluğu çıkarıp giydim. Uzun bir inişe hazırdım.

Solda üşümekte olan ben- goshots.net

İnişe başladığımda ciddi anlamda soğuğu hissettim. Hemen ısınmam gerekiyordu. Koşarak inmek konusunda uzman olmasam da kendimi aşağı bıraktım, hareket ettikçe ısınmaya başladım. Bir noktada biraz dolu yağdı ve hissettiğim soğuğu ispatlamış oldu. Yolda insanların çıkış patikasından iniyorduk, karşılaştıklarım ne kadar daha kaldığını soruyordu, tırmanış onlar için can sıkıcı hal almış olmalı diye düşündüm. Başladığım patika başına geldiğimde görevlilerin yönlendirmesi ile yola devam ettim. Yarışın daha uzun kısmı yeni başlıyordu. Bir miktar düz yolda ilerlemek iyi geldi. Stabil yollara gelmiştim. Koşulabilir oldukları için tempoyla ilerlemeye başladım. Bir süre sonra da inişler başladı. Müzik çalarımı çıkardım ve biraz müzik eşliğinde inmeye başladım. Bu kısımda kendimi çok iyi hissediyordum. Aralıksız koşuyordum. Arada işaretleri kontrol ederek epeyce indim. Her şey iyi gidiyor derken yağmur yağmaya başladı. Önce hafif başladı. Sonra şiddeti epeyce arttı. Bununla kalmadı, şimşekler çakmaya başladı. Yağmurluğumu test zamanı gelmişti. Yağmur o kadar şiddetliydi ki ayakkabılarım sanki suyun içindeymiş gibi ıslanıyordu. Bir süre sonra sel suları da işin içine eklendi. Adeta fırtınanın ortasındaydım. Beni korkutan düşen şimşeklerdi. Ya biri yanı başıma düşerse?  Yağmurun ve soğuğun etkisi ile ister istemez yavaşladım. Tüm bunlar yetmezmiş gibi dolu yağmaya başladı. Öyle ki ellerim dolu ile dövüldü, kıpkırmızı oldular. Şapkamın vizörü gözlerimi korudu. Doğa adeta beni dövüyordu. Bir taraftan da sel sularına baktım. Acaba yarış iptal mi edilecek düşüncesi kafamda belirdi. Bu düşünceler içinde Yaylakuzdere ye ulaştım. Hayır yarış devam edecekti. Epey ıslanmış ve üşümüştüm. Bu noktada çorba olmaması kötüydü. Olan şeylerden atıştırdım, su kola karışımı ve su tazeleyip yola devam ettim. Soğuktu. Özellikle ellerim çok üşüyordu. Keşke eldivenlerimi de yanıma alsaydım diye düşündüm. Doğa bir ultra dersi veriyordu adeta. Ellerimi yağmurluğun kollarına biraz daha gömerek devam ettim. Bir süre sonra yağmur hafifledi fakat dinmedi. Yaylakuzdere sonrasını kafamda kolay olarak düşünmüştüm, ancak kontrol noktasında uyarılar almıştım. Bir süre sonra bunların ne kadar haklı olduğunu görecektim. Stabil yollardan sonra epey dik tırmanışlar yerini patikalara bıraktı. İnşa halinde bir kır evini geçtikten sonra parkur epey kırıcı ve teknik hale geldi. Uçurumlarda işaret takip edip kayalıklarda gezinmeye başladım. Çok teknik kısımlardı ve belirgin bir patika yoktu. Yine zorluklar çıktıkça beliren cinsten bir keyif belirdi içimde. Dikkatle yol almaya devam ettim.

Kayalıklardan ve uçurumlardan geçişler..

Sonunda bir patika...

Epey kırıcı bir bölüm olmuş ve tırmanış küçük de olsa teknikliği ile zorlaşmıştı. Peki bunun inişi? Ormanın içine tekrar girmemle birlikte bunun da hiç kolay olmayacağını anladım. Yerler çok kaygandı. Ayakkabıların dişlerine rağmen kayganlığı hissediyordum. Üstelik koşmak da oldukça güçtü. 2 kez ne olduğunu anlayamadan kaydım ve yere düştüm. Üzerim biraz çamurlanmıştı. Güneş yüzünü ilk kez bu esnada gösterdi. Orman içinde ilerlerken artık kuruyacağım düşüncesi biraz umut kattı. Zemin hala zorluydu. Çamur yoksa irili ufaklı kayalar sizi test ediyordu. Kimi zaman koşmaya başlıyordum fakat sık sık bir şekilde kesintiye uğruyordu. Alt teleferik istasyonunu gördüğümde bir yamacın karşı noktasındaydı. Orman içinden oraya doğru gidecektim. Patika kısmen stabilleştiğinden koşarak aynı zamanda 60K için bitiş olan noktaya ulaştım. Bu istasyonda pizza vardı! Hemen bir dilim kapıp çorbayla birlikte mideye indirdim. Su tazelemesi yapıp asfalt yoldan aşağı doğru bıraktım kendimi. Bir süre sonra görevlinin yönlendirmesi ile tekrar patikaya daldım. Güneş iyice ısıtmaya başlamıştı. Üzerimde hala yağmurluk vardı ama çıkarmamıştım. Bu kısımlarda epey hızlı inmeye çalışarak bir an önce tabana inmeye çalışıyordum. Yine kayalar, taşlar ile zorlayıcı patikalardan oluşan bir inişti. Genellikle orman içinde ilerliyordu. Ara ara saatimden yükseltiyi kontrol ediyor ne kadar yukarıdayım, daha ne kadar ineceğim diye kestirmeye çalışıyordum. Bir noktada artık denizi ve kıyıyı gördüm.

Artık güneş var ve denizi görebiliyordum.

İnişler bittiğinde bir köyün içine çıktım. İşaretleri takip ederek köyden çıkıp ışıklara geldim. Yoldan karşıya geçtim ve yola devam ettim. Tekirova nın içinde olduğumu tahmin ederek işaretleri takip etmeye devam ettim. Tekirova kontrol noktası oldukça küçüktü, suları tazeleyip yoluma devam ettim hemen. Biraz asfaltta ilerledikten sonra stabil yollara yöneldim. Biraz tırmanıp biraz iniyor kıyı boyunca ilerliyordum. Ara ara deniz seviyesine inip plajların koyların arka yollarından ilerliyor sonra yine tırmanmaya başlıyordum. Hava kararmaya başlamıştı. Aklımda tek soru vardı 'Maden Koyu na ne kadar kalmıştı?'. İnişler ve çıkışlar bitmek bilmiyordu. Zikzak çizerek ilerlediğimi, koyları, dağları aşarak ilerlediğimi tahmin ediyordum. Acaba Maden Koyu hangi tepenin ardından çıkacaktı. Kafa feneri ihtiyacım olmaz diye düşünsem de hava beklediğimden hızlı karardı. İnişin bittiği bir noktada ağaçların altında ilerlerken iyice karanlık olmaya başladı. Bir noktada kafa feneri zamanı geldi diyerek taktım ve biraz ilerledikten sonra Maden Koyu istasyonundaydım. Son 6 km civarıydı. Yaklaşık 2.5 km patika ve sonrası düz yol olduğu bilgisini aldım. İstasyondan çıkıp biraz deniz kenarında ilerledikten sonra kafa feneri ışığıyla gerçekle yüz yüze geldim. Bildiğimiz tek kişilik dik zorlu patikalar son kısımda beni bekliyordu. Gecenin sessizliği, ay ışığının denize vurduğu hoş görüntüler eşliğinde patikaya daldım. Fosforlu işaretleri takip ederek ilerledim. Karanlıkta kafam ışığa odaklanmıştı. Yine bir çıkıyor bir iniyordum. Bir tepeden sonra Çıralı ışıkları görünecek ve her şey sona erecek diye düşünüyordum. Fakat patika bitmek bilmiyordu. Son kısımda böyle bir kısım beni biraz söylendirse de yarışın zorluk seviyesine bir puan daha ekletmişti bence. Ya da ben artık sabırsızlanmaya huysuzlanmaya başlamıştım. Fosforlu işaretleri takip ederek son bir tepeyi daha aştım ve karşımda geceyi aydınlatan Çıralı ışıklarını gördüm. Aşağı olabildiğince hızlı indim. Asfalt yola bağlandım ve işareti izledim. Bir noktadan sonra işaret görmemeye başladım. Acaba kayboldum mu? diye düşünürken yürüyen insanlara sordum, doğru yolda olduğumu söylediler. Yine de paranoyaya kapılmıştım. Telefonla yarış görevlilerini arayıp sordum. Doğru yolda olduğumu tekrarladılar. Koşturmaya başladım. Artık son km içine girdiğimde kimi insanlar tuhaf bakıp anlam veremiyor, kimileri ise yarıştan haberdar olduklarından olsa gerek alkışlıyorlardı. Bir noktadan sonra finish yazısını gördüm iyice hızlandım. Alkışlar eşliğinde bitirdim. 16 saat 31 dakika sonra başladığım yerdeydim!

Bitirdiğim anda kendimde hala enerji olduğunu hissediyordum. 0 dan 2360 mt ye çıkmış, yağmura doluya fırtınaya meydan okumuş, toplamda 90K koşmuştum. Fiziksel ve mental sınırlarımın ötesine geçmiştim. Üstelik tüm zorlu bölümlerine rağmen keyif aldığım bir parkurdu. Kendimce yıl içinde katıldığım en iyi yarış oldu diyebilirim. Yarış sonrasında ayak bileklerimde hafif bir ağrı, ıslanıp bir türlü kurumayan şortumun yapığı tahrişler dışında fiziksel bir problemim yoktu. Hava şartları bir kez daha taşımakta olduğum her malzemenin gereğinde ne kadar işe yaradığını öğretti bana. Yarış organizatörleri bu malzemeleri daha da vurgulamalı diye düşünüyorum.
Beslenme konusunda bazı kontrol noktaları yeterli olsa da, kimi noktalarda eksikler vardı. Makarna ve pizza gerçekten büyük bir artı oldu benim için. Masalarda çeşitlilik bir miktar daha arttırılabilir. İşaretleme konusunda hiçbir problem yaşamadım. Son kısım şehir içi biraz paranoyaya soktuğundan bir miktar buraya işaret eklenebilirdi.
Kendimce ülkemizin bana göre en zor yarışı oldu. Organizasyonda sonsuz emeği geçen Polat Dede ve ekibine bir kez daha teşekkürler. Böyle bir coğrafyada böyle bir parkur bence çok kıymetli bir olay. Yarışın çok daha büyüyüp tanınacağı kanaatindeyim.  Tekrar yer alıp o atmosferi tekrar soluyabilmek dileğiyle...

2017 İznik Ultra Maratonu 90K

'Passion is pushing myself when there is no one else around - just me and the road.'  

                                                                                                       Ryan Shay

22 Nisan Cumartesi sabahı, kış boyu kısa antremanlarımı yaptığım stadın önündeydim. Bu kez durum biraz daha farklıydı. Stadın etrafında koşmayacaktım. Orhangazi den İznik e koşacaktım. Geçen yıl 50K koşarak başladığım İznik Ultra macerası bu yıl 90K ile devam edecekti. Psikolojik açıdan en hazırlıksız, kafamın en dağınık olduğu yarışlardan biri olacaktı bu. Yeni bir şehre taşınmıştım, yeni görevim oldukça yoğundu. Yarışa kaydımı bile geç vakitte ancak gidebileceğim kesinleşince yapabilmiştim. Antremanlar mı? Hiç hazır olduğum bir yarış olmadı, fırsat buldukça dışarı çıkıp koşmaya devam ettim ve edecek gibi de görünüyorum. Hal böyleyken yarışı ancak yola çıktığımda düşünmeye başladım. 90 km demek kolaydı, fakat koşarken pek bu sayıyı düşünmemek en temel kuraldı benim için. Yarışa gitme bahanesiyle evime de uğramış ve orda kalmıştım. Tuhaf olan 90K koşacak olmama rağmen her yerin, özellikle başlangıç noktasının bana fazla tanıdık olmasıydı. Yine bir antreman koşusuna veya bir bisiklet turuna çıkacakmışım gibi bir hava vardı üzerimde. Böyle durumu hafife alan düşünceler uzun yarışlarda tehlikeli şeylerdi. Zaman ve koşullar siz farkında olmadan size haddinizi bildirmeye hazırdı daima.

İznik Ultra 90K parkur

İznik Ultra 90K eğim 

Yarışa anne ve babamla gittim. Evet bir ilkokul çocuğunu okula uğurlayan veliler gibi, onlar da beni yarışa uğurluyorlardı. Aslında durumu hiç onaylamamalarına rağmen yarışlar birbirini takip ettikçe sıradanlaşmaya başlamıştı faaliyetlerim. Onlar da durumdan bol fotoğraf çekilerek yaralanma yolunu seçmişlerdi. Beslenme çantası sırtında bir ultramaraton koşucusu hemen alttaki fotoğrafta!

Start verildikten sonra kendimce bir tempo ile koşturmaya başladım. Sıradan bir antreman temposu olsa da bu yarış için hızlı sayılabilirdi. Ön grupla göz temasını kaybetmeyerek peşlerine takıldım. Bisikletim ile uzun turlara çıktığım göl yolunda ilerliyorduk. Çevre yine tanıdıktı, fark yarışta olmamdı. Hava güneşliydi. Yağmurlu olabileceği söylenmişti oysa. İnce giyindiğime o an sevindim, güneş epey yakıyordu. Asfalttan koşumuz devam ediyordu, henüz patikalara dağlara taşlara ulaşmamıştık. Sessiz bir sabırsızlık havası seziyordum. Ne zaman patikalar başlayacak? Cevabın biraz sonra göl kenarında beni beklediğini biliyordum.

aksiyonfotograflari.com

Göl kenarındaki koşu sonrasında bir miktar daha asfalttan koşup Gölyaka köyünün içinden geçtik. Sonra zeytinliklere doğru dalıp toprak yolda, eğimi pek olmayan bölgede koşmaya başladık. Bu kısımlara çok aşina değildim. Hemen solumda göl, aralarda zaman zaman görünen balıkçı barınakları ve zeytinlikler arasında koşuyorduk. Sölöz Burnu buralar olmalı diye düşündüm. Zeytinlikler içinde bazı kısımlar çamurluydu. Buralarda yavaşlamak zorunda kalıyordum. Bu kısımda bir dere geçişi de bizi bekliyordu. Dereyi gördüm ve ayakkabılarını çıkarıp geçişe hazırlananlara aldırmadan atlayıverdim. Yoluma devam ettiğimde önümde iki kişi ile birlikte ilerliyorduk. İlerleyen zamanda bir istasyonda çoraplarımı değiştirmeyi planlayarak devam ettim. Sölöz istasyonuna ikinci sırada girdim, bir şeyler atıştırıp yoluma devam ettim. İyi gittiğini düşünemeyeceğim kadar erken bir noktadaydım. Zamanla mesafe beni alt edecekti. Sölöz sonrası tırmanışlar ile ormanların içine daldık. Keyfili yollarda ağaçların arasında epey koşabildim. Bu kısımda beni zorlayan sol kaburga altıma giren ağrı oldu. İstasyonda kolayı fazla kaçırdım diye düşündüm. Zamanla da ağrı kayboldu. Epeyce tırmandıktan sonra geriye Narlıca istasyonuna doğru olan iniş kalmıştı. Bu kısımlarda kendimi iyi hissettim. İnişlerden keyif aldığımı söyleyebilirim, bu pek söylediğim bir cümle değildir. Narlıca istasyonunda Aykut Çelikbaş görevliydi. Onu gördüğümde şaşırdım, 140K da koştuğunu düşünmüştüm. Kolundaki çatlak yüzünden yarışamadığını söyledi. Onun ikram ettiği çorbayı içtim, çoraplarımı değiştirdim, ekstra bir şeyler daha atıştırıp teşekkür edip yola koyuldum. Geçen yılki 50K parkuruna başlıyordum artık.

Narlıca ya iniş öncesi

Bu kısımlar zorlayıcıydı, belki de yarışın en zorlayıcı kısmıydı. Fakat enerjim henüz yeterli oldugundan çok isyan etmeden zeytinlikler arasına daldım. İp desteği koydukları inişleri yaptım. Tarlalar arasında işaretleri takip ettim. Bu kısımdan kurtulunca tek kişilik patikalara dalacak ormanın içinde adeta kaybolacaktım. Bu kısımlar her ne kadar teknik olsa da, bu yıl yine keyifle koştum. Doğada olmak tanımına en uygun kısımlardı bana göre. Eğim zaman zaman epey dikleşip bacakları yakarak zorluyordu. Ağaçların gölgeleri altında bir yandan otları çalıları gözümden savuşturup bir yandan koşmaya devam ettim.

Müşküle ye vardığımda, bu yıl muhtemelen önümüzden giden 50K koşanların kalabalığından sonra tek tük giden bizler pek kalabalık gelmemiştik. Geçen yıl yollarda oturan teyzeler bu sene yok denecek kadar azalmıştı. Sokaklardaki çocuklara beşlik çakarak ilerledim. İstasyonda suları tazeleyip yola koyuldum. Benim için yarışın kırılma anı olacak bölüm başlamıştı. Epey bir tırmanış beni bekliyordu. Başlarda istikrarla tırmanmaya başladım, devamı gelecekti biliyordum, düşünmemeye çalışıp ilerledim. Etrafla ilgilenip çevreyi gözlemledim. Kafamı bir şekilde dağıtmalıydım. Kötü düşünceler, ne kadar kaldı, ne kadar daha tırmanış? Geçen seneden hatırladığım kesitler beni rahatsız etmeye başlamışlardı bile, karamsar bir havaya girmem için bastırıyorlardı adeta.

aksiyonfotograflari.com

Toprak yollardaki tırmanışların ardı kesilmiyordu. Bir süre sonra ufak bir iniş kısmı başlayacaktı. Ne zaman diye sabırsızlanmaya başlamıştım bile. Sonrası yine iç açıcı değildi. Orman içinde tırmanışlar vardı bu kez. Süleymaniye ye ulaşmak kolay olmayacaktı. Bir miktar koşturarak indikten sonra orman içinde tekrar tırmanmaya başladım. Yorgunluk belirtileri başlamıştı. Bir şeyler yiyip içerek kendimi biraz gazlamaya çalıştım. Yerden bir sopa alıp tek elimle tırmanışlarda destek yapmaya başladım. Tüm bunlara rağmen zihinsel süreç karanlık bir hal almaya başlamıştı. Yeni başlayan her yokuşun sonunda bir tane daha çıkıveriyordu. Bir kısımları geçen yıldan hatırlıyor, bir kısmına ise küfrediyordum. Sanki zihnimden geçen karamsarlığın etkisi ile hava da karamsar hal almıştı. Kıyafetlerim ıslaktı, sürekli terliyordum sonuçta. Ama bu kez daha farklı bir duyguydu. Üzerime bir güçsüzlük çökmeye başlamıştı. Havadan tek tük yağmur damlaları geliyordu. Üşümeye başlıyordum. Bu durum karamsarlık değildi, hava değişmeye başlamış ve ben yavaş yavaş bir hipotermi sürecine giriyordum. Rüzgarın da esmesi ile kendime geliverdim. Yağmurluğumu çıkarıp üzerime geçirdim. Önümü kapatıp koşuşturmaya başladım. Isı üretmeye ihtiyacım vardı. Ellerim üşüyordu, çantamda eldivenler vardı fakat çıkarma eforunu sergileyemedim. Yola devam ettim. Bir süre sonra inişler başladı. Bunlar Süleymaniye nin yakın oldugunun habercisiydi. Hiç durmadan koşarak istasyona girdim. Yağmur hala tek tük biçimde yağıyordu. Daha şiddetli olsa kim bilir ne hale gelirim diye düşündüm. İstasyonda çorba içtim ve atıştırmaya başladım. Yiyebildiğim kadar yiyip içtim. Derbent e, son istasyona doğru diğer bir koşucu ile yola çıktık. Birlikte olmanın da etkisi ile koşulabilir kısımlarda koştuk, Tırmanışlarda tırmandık. Amacımız saat 6 olmadan Derbent e ulaşmaktı, Böylece reflektif yelek giymemize gerek kalmayacaktı. Planlarda ulaşabilir gibi görünsek de, bu kısımda zorlayıcı bölümler de vardı. Düz yollarda bir miktar koşuşturduktan sonra orman içine bir kez daha dalıverdik.

Başlarda umutlu koşularımız, parkur kırıcı hale geldikçe yerini umutsuz düşüncelere bıraktı. Ben yetişemeyeceğimin farkındaydım. Yarışta ikinci düşüşü burada yaşadım. Parkurun da kırıcı etkisi yorgunluk ile birleşince kendimle münakaşa etmeye başladım. Tempomu iyice düşürdüm. O an koşmak için bir sebep bulmakta zorlandığım ender anlardan biriydi. Neden koştuğumu ne anlamı oldugunu düşündüm kendimce. Belli zaman kalıplarını hedeflemek, ardından bunlara ulaşamadıktan sonra bir anlamı var mıydı bu kadar koşmanın ? Peki o zaman evde oturmak aynı mutluluğu verecek miydi ? Etrafıma bakındım. Yağmur şiddetini arttırmaya başlamıştı. Neyse ki su geçirmiyordu. Hava soğuktu. Parkurda tek başımaydım. Sonra birden ne olursa olsun bu yarışı bitireceğimi düşündüm. Aslında olay diğerleri ile olan yarış değildi. Kendi iradem ile olan yarıştı. Her engelde, her başarısızlıkta, yolunda gitmeyen durumda durup bırakma sinyalini verip duran beynimin o kısmı ileydi benim meselem. Ayaklarımın ağrıdığını bahane ediyor, havanın soğuk olduğunu söylüyor, sürekli dur sinyali veriyordu. Etrafa tekrar baktım, artık müzik dinlemiyor yağmurun sesini dinliyordum. Tüm berbat hava koşullarına rağmen o an, orda tek başıma devam etmekte olmam bana keyif verdi. Bir biçimde bitecekti, neden tadını çıkarmayı denemiyordum? Sinyaller devam etti, ben dinlemedim koşmaya başladım. Ayaklarım bacaklarım çamurlara girip çıkıyor, zaman zaman sızlıyordu. Çok aldırmadım. O an orada olmanın güzelliğine övgüde bulunarak ilerledim. İnsanın doğaya karşı kendini savunmasız hissetmesi çok doğaldır. Bu his çok hoşa giden bir şey değildir. Şehir hayatında bunu olabildiğince baskılarız ve kontrol bizdeymiş hissi uyanıverir. Çok azımız bunlardan sıyrılıp tüm gerçekliği ile sıradışı zor koşullara kendini bırakmayı seçer. Bir kez kimin daha güçlü oldugunu anladığınızda, içinizde önce bir korku, sonra bir rahatlık çöker. Oyun bitmiştir. Kazanması muhtemel kişi bellidir. Ama o kadar da acımasız değildir. Size bir şans verir, bu durumdan çıkabilmeniz için bir şans. Onu kullanmak sizin iradenizdedir.

aksiyonfotograflari.com

Derbent e vardığımda fenerimi takıp yeleğimi giydim. Geceye ve yağmura hazırdım. Çorbamı içip bir şeyler atıştırdım. Yola koyuldum. Yağmur hızlanmıştı. Kalan kısım iyice çamur haline gelmişti. İstasyonda durduktan sonra ilk adımlarımda üşümeye başlamıştım. Koştukça geçti, kendi ürettiğim ısı ile idare etmeye başladım. Parkur zorlaşmıştı, fakat ben zihinsel kırılma anımı yaşamıştım bile. Yarış bitecekti, biliyordum. Şansımı en iyi biçimde kullanıyordum. Sinyaller durmamı söylüyor, geçen sene bu inişlerde yaşadığım acıları hatırlatıyordu. Şaşırtıcı biçimde iyi hissediyor ve koşarak inmeye devam ediyordum. Başlarda zorlayan çamur zamanla sıradan bir hal aldı. Hava yavaş yavaş kararmaya başlıyordu. Gözlerim henüz ışığa ihtiyaç duymuyordu. Yollar aşağı doğru dik biçimde kıvrıla kıvrıla iniyordu. Yerde benden önce geçen yüzlerde kişini ayak izi vardı. Ben onlara yenisini katarak koşturmaya devam ediyordum. Fonda yağmurun yağmurluğuma temas etme sesi ile her adımımın çamurla buluşma sesi haricinde hiç bir ses yoktu. Her adımımla bitişe yaklaştığımı hissediyor daha da güçlü ilerliyordum. Bir süre sonra inişler bitti. Karanlık iyice çöktü. Tekrar asfalt yollara ulaşmıştım. Kafa fenerimi açtım ve fosforlu işaretleri kontrol ederek İznik in içine doğru ilerledim. Yağmur şiddetini iyice arttırmıştı. Yollarda yalnızca arabalar denk geliyordu. Dışarıda adeta benden başka canlı yok gibiydi. Karanlık, bir yandan sağanak yağmur, bir yandan saatlerdir ıslak olmamın etkisi ile gelen üşüme hissi. Surlara paralel ilerlemeye başladım, sonra yönlendirme ile biraz daha şehir içi derken, bu yıl yeri değiştirilen finish i uzaktan gördüm. Görevliler de uzaktan beni görmüş olmalıydı. İstasyondan beri olan koşum son anlarına geliyordu. Bana verilen şansı kullanmıştım. Sinyal artık susmuştu, kaybettiğini anlamıştı. O an hiç 90K koşmamış gibi hissettim. Öylesine bir rahatlıkla finishten geçtim. Çini madalyamı boynuma taktılar. Bitirmiştim.

Başlarda güneş ve sıcak, ardından soğuk, yağmur ve çamur... Güçlü başlayıp yarıştan düşmek, ardından tekrar toparlanıp devam edebilmek. İznik bu yıl farklı deneyimler yaşamamı sağlamıştı. Ne koşul olursa olsun her yarışın ilk yarısı fiziksel, ikinci yarısı ise zihinsel mücadele ile geçiyordu. Dip noktalarda gezindiğim anlar olsa da, açılmaya çalışan karanlık kapıları kapatabilmiş ve kendimle olan mücadelemden galip ayrılmıştım. Yarış sonrası ilk düşüncem sıcak bir yer bulmak olmuştu. Eve ulaşıp sıcak bir duş alana kadar üşüme ve titremem tam olarak geçmedi. Hipotermi sınırlarında epey dolanmış olarak dinlenmeye çekildim. Daha uzaklara, daha yükseklere koşma planları yapmaya başlamıştım bile....