GEYİK KOŞUSU - 28K

''Yarışın meşhur ikinci yokuşunu tırmanmaya başlamıştım. Daha ilk turda olduğumdan ilk karşılaşmamdı kendisiyle. Koşmayı bırakmış seri bir biçimde tırmanmaya bir yandan da çamur içinde kaymamaya çalışıyordum. En dik kısımlarla boğuşurken sağ tarafta sarı bir tabelada 'Bırakmayı düşündüğün an, neden başladığını hatırla' yazıyordu. Sebepsiz gülümsedim, o an düşünemedim, daha bir tur daha vardı..''

13 Aralık Pazar günü sabah 9 da başlayacak olan Belgrad Ormanı Geyik Koşuları 28 km de yer alacaktım. Artık geleneksel bir hale gelmiş bir yarıştı. Benim açımdan ise önemi büyüktü. Evet, ilk defa Geyik Koşuları nda koşacak olmam bir yana, koşacağım ilk patika yarışı olacaktı. Asfalttan uzaklaşmış olmak sevindiriciydi. Tatlı bir kaygı duyuyordum. Mevsim olabildiğince soğuyordu. Şanslıydım, yağmur yağmayacaktı, kar da henüz gelmemişti. Soğuktu sadece, biraz da ıslak..

Geyik Koşusu 14km lik parkuru

Geyik Koşusu 14km parkuru eğim

Yarışı organize eden Macera Akademisine güvenim tamdı. İznik Ultra yı da düzenlediklerinden, koşan kişiler tarafından yönetildiklerinden, yarış sonunda mükemmel ayrılmama sebep olacaklardı.

Parkur 14km likti. 28 km koşanlar 2 tur atacaktı. Bunun harici 14k ve 4k kategorileri ayrıca minikler için Bambi koşusu vardı. Eğim grafiğinde de görüldüğü üzere 2 minik tırmanış belirgindi. Nefes ve nabız bozan da bunlar olacaktı.

Belgrad Ormanı na ulaştığımda burasının bu iş için biçilmiş kaftan olduğunu düşüdüm. Hava soğuktu. Yarışa yarım saat kala yarış modunda giyindim. Yedek ayakkabılarımı çıkarıp yarış için aldıklarımı giydim. Her ne kadar asla ilk defanız yarışta olmasın deseler de, fırsat ve zaman bulamamıştım. Patika ayakkabımı bir gün önce almıştım. Bana güven veren Merrell All Out Charge ile yarışacaktım. Yarış her açıdan ilk olmaya devam ediyordu. 

Orman iki gün önce yağan hafif yağmurun etkisi ile kuru değildi. Çamur içinde de sayılmazdı ama kışa özgü bir ıslaklık, kayganlık ve soğuk vardı. Bu sebeple yarış için ve dönüş için düşünerek eşya almıştım yanıma. Bu plana dönüş için yedek ayakkabı dahildi. Son yarım saat çantamı vestiyere bırakıp ısınmaya başlamıştım. İlk izlenimlerim güzeldi. Ayakkabılarımla mutluydum :) 

Yarışta 7.km de su, 14.km de su ve atıştırmalık, 21.km de yine su, 28.km finish de ise ikramlar planlanmıştı. Yanıma ekstra birkaç jel alıp yarışa başlayacaktım sadece.

2.Turun başlarındayken

Start tam 9 da verildi ve 100 civarı kişi ile koşturmaya başladım. Ön gruplara tutunmaya çalışarak tempolu bir çıkış yaptım. Ön grupta olmasam da tempoma uygun bir grubu takip etmeye başladım. Zemin farklıydı. Asfalttan başlıca iki farkı vardı. İşaretleri takip etmeliydiniz. Aynı zamanda da zemini takip etmeliydiniz. Bastığınız her nokta her an size süpriz yapabilirdi. Bazen hafif kayabilir bazen minik bir tümsekten zıplamanız gerekebilirdi. Bu sebepten ayakkabı ciddi anlamda önemliydi.

İlk kez katıldığım bir yarışta iki tur olduğundan en azından ilk turu tanıma keşif amaçlı atmak akıllıca olandı. Ama şimdi düşündüğümde start büyüsüne kapılıp biraz hızlı çıktığımı kabul ediyorum. İlk ciddi yokuşa yaklaşık 2.5.km civarı ulaştığımda insanlar yürüyerek tırmanıyordu. Fırsat olarak düşünüp koşarak çıktım. Bende yarattığı nefes ve nabız düzensizliği pek iç açıcı olmadı. Her çıkışın bir inişi vardı. Bir anda kendimi su birikintilerinin üzerinden atlarken, çamurdan kaçarken, bazen ormanının dibine inip derelerden zıplarken bazen de tekrar minik tırmanışlar yaparken buldum. Manzara büyüleyiciydi, keyfim yerine gelmişti. Nefes ve nabzım oldukça düzensizdi ama umursamayıp ordan oraya zıplıyordum. En sonunda ormandan çıkıp stabil bir yola çıktığımızda biraz soluklanarak kontrollü gitmeye başlamıştım. Başlarda yarattığım düzensizliğin kelebek etkisiyle beni ikinci turda ne hale sokacağını merak ederek devam ettim.

İnişlerde biraz hızlanabilmiştim, kaymadığımı gördükçe biraz daha riskli inişler denemiştim. Bir yandan ayakkabıları test ediyor bir yandan da ilk patika yarışımı koşuyordum. Herşey yolunda gibiydi ilk tur için. 7.km de su istasyonunda durup su içip devam ettim. Parkurda arada sırada devrilen ağaçların üzerinden atlamanız gerekiyordu. Bir tanesi kocaman olduğundan üzerinde zıplamak yerine tırmanarak, bir miktar destek ile geçmeniz gerekiyordu. Gölet çevresinde olan kısımlara geldiğimde parkur büyüleyici hal almıştı. Tek kişinin geçebileceği kadar dar bir patikada koşuşturuyor bir yandan da göle bakıyordum. 

Parkurun ikinci meşhur yokuşu iki bölümden oluşuyordu. İlki bitti sandığınızda biraz ilerde diğeri daha dik biçimde sizi karşılıyordu. Bu kez çılgınlığa yer yoktu. Yürüyerek seri tırmanmaya başladım. Daha az yıpratıcı ve denge bozucuydu. Dik kısımda kaymayan bölümler arayarak tırmanırken sarı tabela neden başladığımı hatırlamamı söylüyordu. O an duyduğum ise insanların oflayıp puflayarak tırmanmalarıydı. Tırmanış bittiğinde minik bir toparlanış koşusundan sonra tempoyu iyice arttırdım. Bu kez inişte biraz daha kendime güvenir olmuştum. Yarışın başında daha ürkek inerken şimdi yokuş aşağı koşuyordum. Bütün dikkatim zemindeydi. Bazen minik çukurlardan atlarken bazen zikzak çizerek gidiyordum. Epey keyif almaya başlamıştım. İlk tur bitmek üzereydi.

Her tırmanışın bir inişi vardır

İlk turun bitişini haber veren gürültü aşağıdan geliyordu. Start noktası aşağıdaydı. Kıvrıla kıvrıla giden patikadan aşağı inerken görebiliyordum. 14k ların startı bu esnada verilmek üzereydi. Mola noktasında durdum ve bişeyler atıştırıp kendime bir dakika ayırdım, su içtim. Belki devam etmeliydim, 14k yarışmacılarının kalabalığıyla uğraşmak zorunda kalacaktım. Fakat bi yandan da depoları doldurmak gerekiyordu. Hızlıca ayrılıp 14k koşucularının arasına daldım. Olabildiğinde kalabalıktan sıyrılmaya çalıştım fakat onlar da benim gibi ürkek başlamışlardı. Dar patikalarda çok hızlanamadım. İlk yokuşta  artık yürümeye hemen başlayıp daha kontrollü tırmandım. İniş kısmında biraz daha yavaş gidiyordum önümde bir 14k konvoyu vardı. Yol genişledikçe solluyordum. Parkurun düz yol kısmına geldiğimizde yorgunluk belirtileri kendini hissettirmeye başlamıştı.

Düz yolda olmama rağmen yavaşladım. Kelebek etkisi yapacağını yapıyordu. Biraz müzik değiştirip ritme dönmeye çalıştım, sonra iş gittikçe mücadele haline gelmeye başladı. Ne kadar kaldığını düşünmeye başladım. En azından ilk su istasyonuna az kalmıştı. Orda su içerdim biraz da dururdum. Beynim ve vücudum durmam için mantıklı sebepler sıralamaya başlamıştı.

Su istasyonunda durup su içtim. Saatime baktığımda kabaca 2 saat 45 dk da bitireceğimi düşündüm. Yola çıktığımda gözümde büyüyen ikinci tırmanışı düşünerek ilerledim. Bir yandan da işte patika bu, başıma aylar sonra daha büyük ve daha zorlusu gelicek diye düşünüyordum. Bunları düşünürken patika da antreman yapmamanın eksiklerini düşünüyordum. İkinci tırmanış zorluydu. Çamur artmıştı, kaygandı. Olabildiğince hızlı çıkmaya çalıştım. Etkisi nefes kesici oldu. Son 4 km kaldığında artık bitişin kokusunu alabiliyordum. Biraz da olsa canlanmıştım. Son iniş kısmını son sürat yine keyifle inmeye odaklanarak yokuş aşağı koşturmaya başladım. 

Son adımlarımı atarken

Ve finish! 02:44:40 ile bitirmiştim 28 km lik parkuru... Bitiş çok düzenliydi. Hemen şeritler ile atıştırmalıklar kısmına yönlendiriliyordunuz. Tuzlu kısmında biraz cips, sonra tatlı kısmından bir parça snickers derken portakal parçaları, muz....... Bir anda ortalık şenliğe dönmüştü. Kendime bir açık büfe misali öğün oluşturdum ve bir köşe bulup hem soluklandım hem de tadını çıkardım. Organizasyon düzenli ve düşünceliydi. Sonuç ekranında derecemi kontrol ettiğimde yaş grubumda 2. olduğumu gördüm. Bu da kürsüye çıkacağım anlamına geliyordu. 16 24 yaş grubunda sadece 5 kişi katılmıştı. Büyük birşey olmasa da ödül töreninde yer almak çifte madalya ile eve dönmek hoş olacaktı.

Genel klasmanda 28.ydim. İlk patika yarışı için fena değildi. Plansızlıklar, acemilikler, biraz da ilkler derken altından kalkabilmiştim. Bir hayli çamurlanmıştım. Ödül töreninden sonra üzerimi değiştirdim. Patika koşularının daha ferahlatıcı bir tarafı vardı. Hem koşuyor hem de doğaya şaşırıyordunuz. Bazen de kendimi adeta bir rüya ya da filmdeymişim gibi hissediyordum. Bir yandan mücadele etmek bir yandan da patika ile yol ile doğa ile büyülenmek, sanırım beni diğer herkesten mutlu etmişti. Rutinleri içinde boğulan yaşantımızdan o esnada kopmuştum, diğer herkesten farklıydım ve mutluydum. Böylesine teslim olmuş bir ruh hali ile koşmak benim için yeni bir sayfa oldu. Niceleri için koşturmam dileğiyle....